"อำนาจเจริญ" กับ "แม่"

เป็นเวลานานมากแล้วที่ไม่ได้มีโอกาสไปเยือน "อำนาจเจริญ" เมื่อครั้งก่อนที่เคยไปนั้น อำนาจเจริญยังเป็นเพียง อำเภอ แต่ในปัจจุบัน ได้เปลี่ยนสถานะมาเป็นจังหวัด ภาพของ "อำนาจเจริญ" ที่เหลืออยู่น้อยนิดในความทรงจำของตัวเองนั้น ก็คือ เป็นอำเภอเล็กๆ ไม่ค่อยเจริญมากนัก ถนนหนทางยังเป็นดินลูกรังซะส่วนใหญ่ แต่มีบ้านพักข้าราชการหลังใหญ่มากซะจนเด็กเล็กจอมซน 3 คนวิ่งเล่นซ่อนหากันได้สบายๆ จนเป็นเหตุให้หนึ่งในนั้นได้แผลจากการหกล้ม หัวปูด คางแตก เลือดไหลย้อยเป็นทาง ...กลายเป็นเรื่องเดือดร้อน... เพราะเหตุเกิดยามวิกาล และพ่อก็ออกไปตรวจลาดตระเวน ที่บ้านจึงมีแต่แม่กับเด็กเล็กอีก 3 คน รถรา ก็ไม่มี แต่แม่ต้องหาทางพาลูกไปสถานีอนามัยให้เร็วที่สุด เพราะเสียงลูกร้องดังปานจะขาดใจอย่างนั้น ...สิ่งที่ดีที่สุดที่แม่หาได้ในเวลานั้นคือ รถสามล้อ ซึ่งกว่าจะพาไปจนถึงมือคุณหมอได้ แม่ถึงกับหูชา...

วันนี้ได้มีโอกาสกลับไปเยือน "อำนาจเจริญ" อีกครั้ง ได้พบเห็นชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คน บ้านเรือน ถนนหนทาง  รถราทันสมัย จะมองหาสามล้อจับเป็นกลุ่มใหญ่ๆ เหมือนเมื่อก่อนไม่มีอีกแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด และอาจเป็นเพราะว่าช่วงนี้เป็นหน้าฝน สองข้างทางจึงเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม มองไปทางไหนก็ร่มรื่นสายตาไปหมด ...

การกลับไปอำนาจเจริญในครั้งนี้ จึงเป็นเหมือนการหวนกลับไประลึกถึงความทรงจำในวัยเด็กอีกครั้ง ได้ระลึกถึงความรัก ความผูกพัน และความเสียสละของแม่ที่มีต่อลูกๆ จนทำให้นึกถึงประโยคสุดท้ายที่แม่ได้พูดก่อนที่เราจะจากกันตลอดกาล นั่นก็คือ "แม่ดีใจที่ได้เห็นลูกเป็นคนดี ไม่เกเร ไม่ติดยาเสพติด รับผิดชอบตัวเองได้ แค่นี้แม่ก็พอใจแล้ว" 

การกลับไปอำนาจเจริญในครั้งนี้ ไม่เพียงแต่ได้หวนระลึกถึงแม่ของตัวเองเท่านั้น แต่สาเหตุสำคัญของการเดินทางไปในครั้งนี้ คือ การร่วมไว้อาลัยแม่ของ "น้องโอ๊ด"  ผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนและน้องที่เปรียบประดุจพี่น้องคลานตามกันมา ...แม่ของเราทั้งสองคนเป็นครู แม่ของเราทั้งสองเป็นคนที่ต้องต่อสู้กับโรคมะเร็ง และแม่ของเราทั้งสองคนหวังใจเพียงได้เห็นลูกเป็นคนดี... แม่ของ "น้องโอ๊ด" ได้มีโอกาสเลี้ยงดูฟูมฟัก หล่อหลอม และใช้เวลากับลูก จนกระทั่งได้เห็นลูกชายเติบโตเป็นคนดี กิริยามารยาทงดงาม เป็นที่รักใคร่ของมิตรสหาย และเป็นที่พึ่งพาของครอบครัว ...แม่ของน้องยังได้มีโอกาสอบรม ให้ความรู้ และดูแลปลูกฝัง จนกระทั่งลูกชายสำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาเอก ...พระคุณของแม่จึงมีอย่างเหลือล้น...ตัวตนของน้องโอ๊ดในวันนี้ จึงเป็น ความสุขใจ และความภาคภูมิใจของแม่ "ผู้สร้างลูก" อย่างแท้จริง...

...ขอร่วมเป็นตัวแทนของเพื่อนร่วมรุ่นปริญญาเอกเทคโนฯ ในการระลึกถึงพระคุณและอาลัยต่อการจากไปของคุณแม่น้องโอ๊ด ที่จังหวัดอำนาจเจริญ ในครั้งนี้...

พักผ่อนให้เป็นสุขนะคะ ...แม่....

ปล. นิสิตปริญญาเอก (ภาคปกติ) สาขาวิชาเทคโนโลยีการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ รุ่น 4 มีกันอยู่ 4 คน คือ "โอ๊ด" "พีุ่ยุ้ย" "พี่น้อง" และผู้เขียน...การเดินทางไปร่วมไว้อาลัยในครั้งนี้ "พี่ยุ้ย" ได้ร่วมเดินทางไปด้วย ส่วน "พี่น้อง" ติดภารกิจสำคัญ จึงฝากความอาลัย มา ณ ที่นี้

ประมวลภาพเหตุการณ์พิธีฌาปนกิจศพ